Postępowy sędzia określił tę metodę egzekucji jako „stosunkowo szybką i bezbolesną”. Ona się myliła.

Na przykład w 2015 r. sędzia Sądu Najwyższego Sonya Sotomayor wskazała na dowody, że „pluton egzekucyjny jest znacznie bardziej niezawodny niż inne metody, w tym zastrzyk śmiercionośny z użyciem różnych kombinacji leków opracowanych do tej pory. … Co równie ważne, istnieją pewne powody, aby sądzić, że jest to stosunkowo szybkie i bezbolesne”.

„Powrót do plutonu egzekucyjnego”, napisała, „oraz krew i przemoc fizyczna, które się z tym wiążą… mogłyby potencjalnie wywołać obawy związane z Ósmą Poprawką. … [Ale] przynajmniej z perspektywy skazanego więźnia… taka widoczna, a jednocześnie stosunkowo bezbolesna przemoc może być o wiele lepsza niż bolesna śmierć ukryta pod płaszczykiem leków”.

Dwa lata później powróciła do tego tematu, pisząc: „Niektórzy mogą uznać ten wybór za regresywny, ale dostępne dowody wskazują, że «kompetentnie przeprowadzona strzelanina może spowodować niemal natychmiastową śmierć». … [I] może być również stosunkowo bezbolesne. … I historycznie pluton egzekucyjny doprowadził do znacznie mniejszej liczby nieudanych egzekucji”.

Pomiędzy dwoma często cytowanymi wypowiedziami Sotomayor popierającymi pluton egzekucyjny, profesor Deborah Denno, wiodąca w kraju badaczka metod egzekucji, wzbudziła zdziwienie, gdy nazwała ocenę plutonu egzekucyjnego dokonaną przez sędziego w 2015 r. „przekonującą, ponieważ bierze pod uwagę ocenę okrucieństwa metody w zestawieniu z widoczną przemocą widzianą oczami skazanego więźnia”.

Denno argumentowała, że ​​„bardziej solidne dowody wskazują, że umiejętnie wykonana strzelanina może doprowadzić do niemal natychmiastowej śmierci”, podczas gdy przyznała, że ​​„nieumiejętnie wykonana strzelanina może spowodować ostry ból”, nalegała, że ​​takie przypadki są „rzadkie”.

Ale Denno odrzucił te obawy, pisząc, że „takie problemy nie istniałyby dzisiaj. … Doświadczeni strzelcy, znajdujący się tak blisko więźnia, byliby mocno zabezpieczeni i nie chybiliby tak odważnego celu w sercu więźnia, chyba że chybienie byłoby celowe”.

„Konsensus opinii dotyczący plutonów egzekucyjnych” – podsumował Denno – „jest zgodny z argumentem sędzi Sotomayor, że są one szybkie i stosunkowo bezbolesne”.

W 2019 roku Stephanie Moran, pisząca w University of Miami Law Review, dołączyła do chóru zwolenników plutonu egzekucyjnego. Twierdziła, że ​​„plutony egzekucyjne stwarzają znacznie niższe ryzyko bólu dla rządu i wymagają materiałów, których już jest pod dostatkiem. Ponadto, stosowanie plutonów egzekucyjnych jest bardziej wykonalne niż śmiertelny zastrzyk i skutkuje szybszą śmiercią, z mniejszym ryzykiem okrucieństwa”.

„Chociaż plutony egzekucyjne mogą szokować zmysły”, zauważył Moran, „w rzeczywistości są jedynym sposobem postępowania zgodnie z wymogami Ósmej Poprawki”.

Wreszcie, te same nastroje znalazły odzwierciedlenie w marcu ubiegłego roku, gdy dwóch ustawodawców Arizony przedstawiło rezolucję domagającą się, aby wyborcy tego stanu mogli zagłosować za zatwierdzeniem plutonów egzekucyjnych jako podstawowej metody wykonywania kary śmierci w wyborach w 2026 roku. Jeden ze sponsorów projektu ustawy nazwał karę śmierci przez rozstrzelanie „najbardziej humanitarną i najszybszą metodą” wykonania egzekucji.

Mahdi także w to wierzył. Wybrał więc pluton egzekucyjny zamiast zastrzyku śmiercionośnego, gdyż prawo stanu Karolina Południowa pozwalało mu na to.

Ale sprawy nie potoczyły się tak, jak on i wielu przeciwników kary śmierci przewidywało. Sekcja zwłok wykazała , że ​​Mahdi „cierpiał z powodu bólu trwającego dłużej niż oczekiwano, czyli przez 10–15 sekund, czyli dłużej niż się spodziewano”.

Z relacji świadków wiedzieliśmy już, że jęczał przez około 45 sekund i oddychał przez około 80 sekund. Sekcja zwłok wykazała, że ​​kule, które zabiły Mahdiego, „miały trajektorię lotu skierowaną w dół i w większości ominęły serce”.

Jak podaje NPR, „żadna z kul nie trafiła bezpośrednio w jego serce, jak to się powinno stać podczas egzekucji. Zamiast tego rany spowodowały uszkodzenie wątroby i innych narządów wewnętrznych, a także pozwoliły jego sercu nadal bić. Patolodzy”, kontynuuje NPR, „mówią, że obrażenia prawdopodobnie spowodowały ból i cierpienie więźnia, gdy był jeszcze przytomny”.

W artykule zacytowano jednego z nich, który stwierdził, że „zajęło mu trochę czasu, zanim się wykrwawił”.

To, co stało się z Mahdim, powinno przestroić przeciwników kary śmierci, aby nie podejmowali niebezpiecznej gry polegającej na ustalaniu, która metoda egzekucji spełni wymagania naszej Konstytucji. Nikt nie może.

To tylko jeden z powodów, dla których nadszedł czas na zniesienie kary śmierci.

Zapisz się na wieczorny newsletter Slate.